Życie zwykło zataczac koło w okrutny dla serca sposob. Wszystkie poprzednie uczucia i emocje zdaja sie wracac, ze zdwojona, bo dojrzalsza sila. Znow kocham, az brak mi tchu, az serce drzy i glos wieznie w gardle. Ale slowa nie wychodza na powierzchnie realnosci, placza sie gdzies w glowie bez ladu, szydzac z moich prob powiedzenia ci, ci co czuje.

Tak wiele chwil na szczycie szczescia by znow uderzyc o ziemie. Znow lzy, znow zaciskam zeby aby przetrwac dzien, aby znalezc w sobie wystarczajaco sily, aby wstac rano i nie bac sie zamknac oczu wieczorem, choc w glebi serca skrywa sie nadzieja, ze kolejny dzien nie przyjdzie wcale.

Zycie ma zapach twojej skory o poranku. Zapach, który z każdym dniem bede zapominac po trochu, choc tesknota za nim pozostanie w mojej glowie na zawsze, jak wwiercajacy sie kolek.

Wiem, ze Bóg nie pozwoli mi o tobie zapomniec. Już zwykl karac mnie w ten sposob za kochanie kogos mocniej, niz jego.

Czuje, ze zycie znow wymyka mi sie z rak. Wiem, ze teraz znajde w sobie sile, by dokonac niemozliwego, ale ty wkrotce znikniesz, i nigdy juz sie nie usmiechne. Nic nie bedzie takie samo, zbyt duzo słow, zby duzo emocji eksplodowalo miedzy nami. 

I choc wiem, ze kochasz, to jest ten czas, kiedy trzeba zapomniec. Trzeba odejsc, nie ogladajac sie za siebie. I chociaz wszystko wokol przypomina ciebie, i w moich oczach odbijasz sie tylko ty, i serce chce eksplodowac z przejmujacego bolu, trzeba zapomniec. 

Zeby zapomniec, trzeba wybaczyc.

I chociaz kocham bezwarunkowo, naiwnie jak dziecko, nie moge wybaczyc nam obojgu, ze przeoczylismy moment, w ktorym to wszystko peklo.

Zawsze bede cie kochac. Kazdego dnia mocniej.