twoja krew jak czekolada. 

Nie ma znaczenia jak blisko jesteś, każdego dnia wciąż zbyt daleko. Ja zagubiona, zawieszona w przestrzeni pomiędzy sercem a rozumem, z całych moich wątłych sił próbuję walczyć z rozedgranym płomyczkiem nadziei zrodzonym z tych kilku chwil euforii, kiedy dotykasz mnie choćby nieznacząco, niechcąco, "bo przecież wiem, jaki jesteś". I tak bardzo tego nie chcę, i tak bardzo staram się przed Tobą bronić, ale im bardziej nie chcę, tym silniej paraliżuje mnie każde dotknięcie opuszkiem twego palca, ta najważniejsza sekunda w ciągu całego dnia.

Tak bardzo się boję stracić to, co mam, tak bardzo drżę na myśl, że lepsze jest wrogiem dobrego. I te chwile beztroski, zdławiane przez obawę. Tak bardzo chciałabym wyrzucić z siebie te wszystkie słowa, które ściskają za gardło, ale tylko ze świadomością, że zrozumiesz je tak, jak chcę abyś zrozumiał.

Czuję, jak gdyby...

Jak gdyby czas uciekał mi przez palce, i wiem, że pewnego dnia mogę stracić tę jedyną szansę, ale strach wiąże mi usta.

Nie chcę Cię stracić. Nie w ten sposób.

Twój uśmiech tak cenny, tak rozjaśnia każdy dzień od "dzień dobry" po najsłodsze dobranoc, i noc jest najpiękniejsza, kiedy mogę zasnąć słuchając twojego oddechu.

I tak ciężko jest pozbyć się smaku twoich przypadkowo słodkich słów.