Nie ma cię już prawie 4 miesiące...

A ja nadal nie mogę się z tym pogodzić. Może gdyby... wcześniej... Chciałabym cofnąć czas jak nigdy wcześniej, tak bardzo tego pragnę teraz, abyś tylko był, nic więcej, dlaczego ktoś mi Ciebie zabrał? Co ja takiego zrobiłam? Dlaczego innym jest dane więcej, a my tak wcześnie musieliśmy się rozstać?

Nawet nie zdążyliśmy się pożegnać, nie było mnie przy Tobie wtedy, pamiętam moje ostatnie słowa do Ciebie, i pamiętam jak patrzyłeś jak wychodziłam. Już nigdy tego nie zobaczę, już nigdy nie będziesz witał mnie w progu jakbym wracała po 20 latach, już nigdy nie przytulę się do Ciebie, żeby zapomnieć o wszystkim wokół, 

tak wiele tajemnic znałeś, tak świetnie rozumiałeś kiedy mówiłam Ci o Nim, nikt nigdy mnie tak nie kochał, a ja nie potrafiłam zadbać o to, nie potrafiłam zapobiec temu i uratować Ci życia. Być może byłbyś teraz przy mnie.

Dom bez Ciebie jest taki pusty, łzy lecą ciągle, chociaż próbuję tłumaczyć sobie, że tak było najlepiej, że tak miało być, ciężko dobrać słowa, bo poczucie winy ściska mi gardło.

Ciągle myślę o tym, że mogłeś żyć. Gdyby jedno badanie wcześniej....

Tak szybko to się działo...Do końca chciałam wierzyć, że to jednak pomyłka, że stanie się cud, do dziś chcę w to wierzyć! Że wrócę do domu i usłyszę twoje szczekanie po naciśnięciu domofonu, a później twoją dziką radość na mój widok, tak bardzo mi tego teraz brakuje, co z tego, że są inni, skoro nikt już nie będzie tak wyjątkowy jak Ty? Byłeś ze mną w najważniejszych momentach mojego życia, już nic ważniejszego nie może się zdarzyć. Razem z Tobą odeszła część mojego życia, część mnie, która jednocześnie żyje wciąż, a jednak nie ma jej.

Chciałabym przejrzeć się w tych oczach. Zobaczyć największą miłość na świecie, najszczerszą i bezinteresowną.

Straciłam to.

I nie mogę sobie tego wybaczyć.