~Ore no basho.~ 

Zdjęcie z Ostromecka, robiła Ethine.

    Tak wiele się zmienia. Chyba zatracam się w tych zmianach, jeśli można to tak nazwać.


Chyba za bardzo starałam się być kobietą i zapomniałam przy tym, że jestem jeszcze dziewczyną i że warto się tym nacieszyć.
Chyba zajęłam głowę zbyt trudnymi rozkminami, a na pewno zbyt poważnymi jak na dwudziestolatkę.
Chyba za bardzo pogrążyłam się w zamartwianiu o przyszłość i przepuszczałam przez palce wspaniałą teraźniejszość.
Chyba za rzadko korzystałam z przywilejów, jakie dał mi wyjazd na studia.
Pewne dawne ideały już mnie nie grzeją. Nawet nie wiem, kiedy straciły dla mnie znaczenie.
Porwałam się na pięknie brzmiące "poznawanie siebie" i stwierdziłam, że chyba buduję się od nowa.
Przestałam sobie ufać w każdej sprawie, ponieważ odkryłam, że potrafię być leniwa, niecierpliwa, pojebana i chwiejna.
Zaczęłam bardziej wierzyć w siebie, bo zobaczyłam, że potrafię być śmiała, otwarta, zaradna i genialna.

Późno, ale zawsze - zaczęłam integrować się z ludźmi z roku.

Nadal nie uwolniłam się od życia wyobrażeniami. Snuję je chorobliwie często. Potrafię nawet wyobrażać sobie to, jak za chwilę będzie wyglądało moje siedzenie na łóżku.



    Jestem w takim położeniu, że strasznie nurtują mnie pewne ważne pytania, na które wciąż nie znam odpowiedzi. Właściwie, to są decyzje, których nikt nie podejmie za mnie. Marzę o wiośnie i o tym, by pojechać do Ostromecka i położyć się na trawie, zobaczyć dawną siebie, od której mogłabym się dziś wiele nauczyć.