I can fly

No i mam doła.

Obejrzałam "bardzopozytywnienastawiającydożycia" serial.

Był naprawdę sympatyczny.

I poprawił mi humor... Na jakiś czas.

Mam doła..

Jakiegoś takiego emocjonalnego.

Jakoś nie widzę sensu w tym wszystkim co się w okół mnie dzieje.

A tak bardzo chciałabym go zobaczyć.

Chciałabym, żeby coś do mnie dotarło.

Jak ktoś ostatnio mi powiedział,

"stoimy na rozstaju dróg i kurwa, w którą stronę iść?"

Dokładnie.

Tak się ciągle zastanawiam..

Co będzie za rok, za dwa, za pięć?

Rozmawiam z ludźmi, którzy mają zaplanowane już całe życie.

I moje tymczasowe postanowienie:

Przestaję zadawać się ze wszystkimi studentami, to koniec.

Nie mogę przebywać z ludźmi,

którzy mają przed sobą tyle wyborów, bo to wpływa na mnie bardzo źle.

Oni się zastanawiają, to ja się zastanawiam.

Martwię się o innych, przez to martwię się o siebie..

No i mam później dola.

Mój plan na teraz,

za rok o tej porze będę się chwalić tym, że jestem w Londynie,

i że nie zamierzam wracać.

Obiecuję to sobie, a skoro tak to na pewno właśnie tak się stanie. :)

Robię się straszną zrzędą...

Okropną.

i gdzie ta optymistycznie nastawiona osoba się podziała?!

Ale już niedługo.

Potrzebuję tylko mojej zielonej wyspy na oceanie i wrzosowisk porośniętych trawą.

I wszystko wróci do normy.