Duszę mą spowija niebiańska siła 

Informacje o margo87

• O sobie: A to jest róża świata, w której dnie spoczywam, której płatki przejrzyste jak stronice czasu On obraca powoli. Jak listki atłasu zwierząt ciepłe języki na ciele i grzywa, wiatru powiewa lekko. W mroku wielkie zwierzę przeciąga się, by prężność swą do mnie przybliżyć, i ptak wysoko śpiewa, aby niebo zniżyć i aby się tym bliższe stały chmury ziemi, spadły z nieba mórz krople w mleczne ciała dolin i tak obłoki chłonąc leżą między nimi, że krok, a poczuć można Boga wielką dłoń. Był taki czas. On wtedy wśród włosów świetlistych na niebie się ukazał ciemnościom ogromnym i z mroku dobył tony, a z tonów na najczystsze imię człowiecze rzeźbił. Wtedy nieprzytomny, na podobieństwo jego, choć z ciemności rdzenia, stanął człowiek nieśmiały na progu stworzenia. I nim mu się mgławice w oczach, jak w jeziorze złote krople, ustały - Bóg mu różę podał. I zamknęło się niebo jak zmarszczona woda, i zacisnął krąg róży lotem - ciszy orzeł. Więc cóż? Spalone płatki zda się wiatr obraca, nocą skrzypiąc boleśnie. Tyle grzechu było w tym ciele, że wraz z sobą i światłość spaliło, i karty przezroczyste w spopielały obraz bożych natchnień zamienia. Ta róża podobna ciemności wielkim żaglom, które wieją głucho nad wydmami milczenia i źródeł posuchą. Gdzie jest ten dzban, ten kielich róży, co nawija płatki obrazów czystych, które jedne z drugich płyną i jedne w drugie wnikają powoli, i jak poszept okrętów snują mity długie o rzewnym zachwyceniu? O, jak wzrok nas boli, otwarty, biały taki jak źrenice trupie, w którym lądy spalone dnem od góry płyną jak ryby martwe. A na nich umarli z nożem przestrachu w oczach i z nicią na gardle czerwoną. I tych dzieci ciała, co jak listki nie zapomniane nigdy, swym puchem motylim na wargach naszych przylgłe i w oczy nam wrosłe, które łódź nieprawości przekreśliła wiosłem. I kobiet najpiękniejszych rozrzucone ciała, i piersi stratowane, i włosy o zmierzchu jak ptaki złote lecą wysoko, po wierzchu świata, jakby je dusze unosiły w górze od strzaskanej miłości, co żyła w marmurze piękna. O zły, zły synu! Tylko popiół sypie gdzie dotkniesz, ściany kruche, które w proch przemienia każdy oddech bolesny i pożera ziemia. A my w miłościach naszych życieśmy czekali takie groźne jak oddech huczący lodowców, a myśmy mieli twarze nawiedzonych chłopców, którzy ojczyznę swą i w śmierci pokochali. A myśmy mieli dziwne sprawy, niepojęte, które nam ciała zmięły i oczy spaliły, i tak się nam te karty w ciemności prześniły i już nie ukazały serca róży świętej. I znowu poda Bóg kwiat co jak niebo szumi, i wyschną wreszcie zbrodnie w nieudolnych dłoniach. czas się przewali hucząc na rozprężonych koniach, a naszych dziwnych spraw wiek żaden nie zrozumie. Na nie obeschłe, czarne od krwi naszej ziemie zejdzie niebaczne na nic, nowe mrówcze plemię.
• Moje aparaty: 1 - 4 -
• Moje konta: o_O: http://www.marg.bloog.pl VADER: http://www.vader.pl pogon: http://www.pogon.v.pl Przemo: http://www.przemo.kdm.pl Kapela z mojej wioski;-): http://www.hey.pl Włochaty: http://www.wlochaty.punk.prv.pl/ wr: http://margalo.wrzuta.pl/ SOKI PUSZCZA TRUSKAWKA: http://www.spt.of.pl/ ZMZ: http://www.zmz.pl
• Konto założone: 3.03.2006
• Ostatnio online: 29.08.2024

Inni użytkownicy: zlowrogoszumiawierzbypicaseorocksankanewem0523jajo40235halina05tolek73trebron19adezianmkmsmfm

Inni zdjęcia: 1438 akcentovaRudzik em0523Zimorodek em0523Zimorodek em0523:) dorcia2700134. atanaMiłośnik winogron elmarOd zera do siebie pamietnikpotworaPolski Biały Dom bluebird11... maxima24