... 

tak nieustannie się gubię i próbuję się odnaleźć, ale błądzę jeszcze bardziej

wiele dziś pokoju w mojej duszy

może to za sprawą tych malutkich dłoni, które czynią tyle dobra na tym świecie; tej bezgranicznej i bezwarunkowej miłości jaką dziecko potrafi podarować nie pragnąc niczego w zamian; tego pełnego młodzieńczego blasku spojrzenia, które rozjaśnia każdy mroczny zakątek umysłu.

Moje małe najukochańsze skarby. Nigdy nie sądziłam, że człowiek potrafi tak pokochać, obdarzyć taką troską i opieką te istoty. Dając im tyle czasu, ile potrzebują żeby opowiedzieć Ci swoją marzycielską opowieść o czymś co w świecie starszych nie istnieje. Oddają Ci klucz do ich świata do rąk i kolorują życie prawdziwą radością i nieudawanymi gestami.

Można być zatwardziałym, rzecz jasna, że można. Ale ja nie potrafię. Serce mi mięknie pod jednym spojrzeniem, gdy chodzi o jakąs prosbę.

To uczucie daje mi siłę. Dzięki temu wiem, że jestes silna. Nic mnie nie złamie.

tyle dobrego czynią dla świata te malutkie rączki.

żeby każdego obdarowywać taką radością, troską i czasem. Czasem, którego brakuje nam nawet na własne drobnostki.

tyle się mówi o zabieganiu i o tym, że powinieneś się zatrzymać. Wcale nei takie proste prawda?

noc jest spokojna, wszyscy posnęli. Czas jakby zatrzymał się w tej ciszy, która roztoczyła swą przestrzeń koło mnie. Piszę tą krótką notkę w nieistotnym, zakurzonym kącie internetu żeby pozostał jakiś ślad. Żeby nasze uczucia nie umknęły wraz z przemijającymi tygodniami.

Czuję się wolniejsza od pewnych trosk i zmartwień. Dalej ufam, że nie oberwę kumulacją.

Spokojna cicha noc i mnóstwo miłości w sercu.