CHCIAŁAM BYĆ KÓL...

Długa przerwa... Sama nie wiem po co tu cokolwiek piszę.  

I tak pewnie nikt tego nie przeczyta, a jeśli już ktoś tu wlezie to tylko po to, żeby dowiedzieć się jak u mnie jest źle.

Zapewne takim osobom sprawi to przyjemność i radość, że jestem w takim wielkim rozpierdolniku. 

Świetnie udaję, co nie? 

Wszystkim sie wydaje, że jest genialnie, fantastycznie. 

A jak jest naprawdę? 

No właśnie, jak to jest...

Chyba sama już nie wiem, zagubiłam się. Nie wiem co mam zrobić, więc sobie stoję w miejscu i kuźwa czekam na objawienie. 

Tak moja metoda niezawodna. 

Czekam na jakiś kolejny cios, który zrówna mnie z ziemią. Wtedy będę miała trochę luzu, bo przecież leżącego się nie kopie. 

Podobno, niestety podobno, bo w dzisiejszym świecie nie ma zasad. 

Wyżywasz sie na kim popadnie, nie patrzysz na jego uczucia. 

Walisz na oślep. 

Życie to nieustanna walka. 

Kiedyś myślałam, że będę walczyć o marzenia. Dzisiaj wiem, że walczę jedynie o przeżycie. 

Otaczają mnie same hieny, które ciągną z człowieka ile się da, a później zostawiają go takiego otwartego i krwawiącego. 

Na kości już nikt się nie połasi i zostajesz sam. 

Borykaj sie ze swoimi problemami w samotności. 

Gadaj sam ze sobą. 

Codziennie siedź sam. 

Myślisz "Nic gorszego mnie nie spotka."  i tu nagle pojawia się ktoś kto jeszcze bardziej Cię dobija. 

Nawet kości wyssą. 

Jednak.

Przede mną nie ma przyszłości. 

Może czas się pożegnać? 

http://www.youtube.com/watch?v=HptBdEw2xgY

Ciekawe czy ktoś z Was wpadł na to, żeby zaznaczyć...