ojć 

Tyle czasu się o Ciebie staraliśmy... Płakaliśmy jak dzieci, kiedy zobaczyliśmy dwie kreski... Pokochaliśmy Cie od pierwszej sekundy...

Mija 133 dni, od kiedy Cie nie ma... Twoje serduszko przestało bić, a w nas zrodziła się nieopisana tęsknota... Nie było dane nam się poznać...

Boję się, że znowu zobaczę dwie kreski, że znowu od początku będzie trwać walka o każda wspólną sekundę.. Boję się, a jednocześnie o niczym innym tak bardzo nie marzę...

Skoro nasza tęsknota jest tak ogromna, a nie spędziliśmy że sobą nawet godziny, to jaka tęsknota musi towarzyszyć moim Rodzicom, których syn zmarł mając niespełna 18 lat...? Jak bardzo nas kochają, że potrafili się pozbierać by nas wspierać mimo tak ogromnej straty i bólu.....

Tęsknimy....