Z dziecięcego świata ...

Coraz gorzej ci wychodzi
Równowaga w kolejce za szczęściem
Mówi do mnie rozsądnie
rozsądek
Bo plączą ci się drogi
I tak się chwiejesz kołysany bólem
Biedny człowieku

Szklanka wciąż w połowie pusta
Cała w konwulsjach
Błaga by napełnić ją po brzegi
Z resztą co we mnie nie błaga

Tyle oczu ocenia ciszę
Która może kryć za sobą wszystko
Największą beznadziejność
Skuteczne sopelki strachu
Nieogarniętą przestrzeń tęsknoty
a to zamyka usta

Choć czasem
Tyle słów układa się
w zdania płaczu

Nie chcieć oddawać cierpienia
Lamentu rzeszy patrzących podobnie
Choć w głębi
Pragnąc tylko miękkiej dłoni
Która złapie te najmniejsze westchnienia
Nie zamieniając ich w szloch
Nieopanowany po kolejnej stracie

dawno nie pisałam o codzienności mojego życia... może to i dobrze.

jedyna sentencja jaką mogę się pochwalić brzmi:

"To, co w kobiecie pociąga, rzadko nas do niej przywiązuje."

i tyle.