Wielu pisało o życiu... 

Chciałabym troszkę prywatności, własnego miejsca... Chciałabym aby nikt mnie teraz nie widział, nie słyszał...

Łzy się cisną do oczu, a ja muszę nad nimi panować, bo nie chcę słyszeć pytań "dlaczego, co się stało?"! Nie chcę, aby ktokolwiek patrzył na mnie ukradkiem i zastanawiał się o co mi chodzi!

Jest mi źle! Poprostu źle! Chyba mam prawo do płaczu i gorszych dni?

Nie mogę i nie potrafię opanować łez... Spływają po policzkach ciurkiem a ja... Ja już nie mam siły! Nie mam siły patrzeć na fałszywych ludzi, na nieszczere uśmiechy, na zakłamane twarze...

Skąd się biorą tacy ludzie? Skąd w nich tyle negatywnych uczuć?

Mam dość plotek za plecami i udawania, że wszystko jest w porządku!

Nie jest, nie było i nie będzie, dopóki każdy będzie sobie podkładał kłody pod nogi! 

Mam dość problemów, które tak naprawdę nie są problemami i słuchania niepotrzebnego gadania!

Nie chcę w tym uczestniczyć!

Tylko jak przed tym uciec? Gdzie się podziać?

Dlaczego nie potrafię tego wszystkiego brzydko mówiąc olać?

W uszach brzmi muzyka Mariah Carey... I wszystko byłoby dobrze, gdyby tylko zmienić otoczenie. Przenieść się w przestrzeni o 1500 kilometrów! Znaleźć ramię, w które mogłabym się wypłakać i rekaw do otarcia łez...

Mówię sobie: Mała nie płacz, dasz radę, jesteś silna... - nie pomaga!

Chyba brak mi już sił.

Gdzie one się podziały? Czyżbym już wszystkie zużyła? Czyżbym moja siła wyparowała? Akurat teraz kiedy jej potrzebuję!

Jak mam żyć w miejscu, w którym źle się czuję?

Jak przetrwać?

Potrzebna mi recepta na uśmiech!

Dziś chyba nawet gorąca kąpiel w wannie pełnej piany nie pomogą...

Jest mi źle... Bardzo źle!

Nie wiem kiedy znowu tutaj będę.