Tańcz, jakby nikt nie patrzył. 

Czy ja ostatnio pisałam, że życie jest nieprzewidywalne? Owszem, pisałam. Zapomniałam tylko dodać, że potrafi zaskakiwać tak samo pozytywnie, jak i negatywnie.
W ciągu ostatnich lat zauważyłam w moim życiu pewną, dziwną prawidłowość. Moja egzystencja, nad którą skrupulatnie pracuję i która wydawać by się mogła całkiem dobrze poukładana dostaje w dupę. Soczyście, siarczyście w dupę - średnio co 4 lata. Moje życie wywraca się wówczas do góry nogami, obraca o 180 stopni, whatever... I każe dalej nad sobą pracować. I stawia nowe wyzwania, z którymi trzeba się uporać.
Smuteczek, potem refleksja, że zawsze może być gorzej, następnie jeszcze większa pokora wobec życia. Nie ma co się mazać, jedyne wyjście to spiąć poślady i iść dalej.

Życzę Wam jak najmniej awaryjnych sytuacji, a jak najwięcej pokory wobec życia.

Kocham!