To teraz na grubo.

Naszła mnie ochota na cholernie grube rozkminy. Piątkowy wieczór niespędzony w którymś z barów, czy na mieście, czy w samochodzie ale zawsze z browarem w łapie nieźle męczy banię. Siedzę sobie i tak myślę.

Czy naprawdę musi być tak, że jeżeli czegoś chcemy uważamy, że jest źle, gdy uda się osiągnąć ten zamierzony cel, jest chwilowo dobrze, a potem, gdy już przyzwyczaimy się do tego, że już mamy to, czego chcieliśmy ponownie uważamy, że jest źle? Czy musi tak być? Czy ludzie naprawdę nie potrafią docenić tego, czego tak bardzo chcieli? Niekoniecznie musieli rzecz jasna o to walczyć. Niektórym osiągnięcie wyznaczonego celu nie zajmuje zbyt dużo czasu. Tym bardziej starań. Inni męczą się, wylewają siódme poty, starają się o osiągnięcie celu tygodniami, miesiącami, bywa, że i latami, a i tak na sam koniec okazuje się, że nie dopięli swego. Ludzie nie dokładający starań rzeczywiście mogą nie docenić tego, co osiągnęli. Przecież nie włożyli w to absolutnie nic. Przyszło im to praktycznie za nic. Mimo, że nie powinno tak być, niestety tak jest. Nic dziwnego, że ludzie w obecnych czasach, a w szczególności młodzież tak często czują się niezadowoleni z tego co mają. Co nami wszystkimi kieruje? Czym to jest spowodowane? Tym, że ciągle chcemy więcej, że nigdy nie jest nam mało? Owszem, w części przypadków rzeczywiście może tak być. Sprawa numer dwa. Czemu gdy chcemy w swoim życiu naprawić coś, co przez długi czas robiliśmy źle napotykamy ciągle jakieś problemy? Czemu chcąc zmienić się na lepsze ciągle rzucane są nam kłody pod nogi? Przez to tak naprawdę chcąc zmienić się na lepsze nie wychodzi nam to na dobre. Problemy rodzą problemy. Chcąc zrobić coś dobrze wychodzi to źle. Czemu tak jest? Tego nawet już nie potrafię się domyśleć.

Dobranoc.