bez tytułu.

Mając prawo do miłości jak wszyscy inni. Jednak wciąż czekając na ten moment, na pewne chwile, które zdaję się nigdy nie nadejdą. Nie poddając się, marząc o uczuciu najprawdziwszym, mocnym i trwałym, nierozerwalnym. Zazdroszcząc zakochanym - osoby, którą mogą darzyć miłością. I nawet jeśli to uczucie jest złudzeniem, wyczekując osoby, z którą dane będzie spędzić najwspanialsze momenty w życiu. Potrzebując tylko czułości i kilku ciepłych słów, kilku gestów. Czekając na słońce pośród deszczowych dni...

Koniec tego wszystkiego prawda? Już nie robimy sobie nadziei nigdy więcej...To była tylko taka zabawa, a my jesteśmy silne i damy radę, na przekór wszystkim i wszystkiemu. Niedługo poszalejemy...aż w końcu zapomnimy. Może tak i lepiej? Nie nawidzę jak ktoś traktuje mnie jak zabawkę, chyba nie ma nic gorszego. Jest źle. Raz wszystko uwielbiam, raz nienawidzę. Irytuje mnie ciesząca się nieustanie ze wszystkiego per smajlowa, która cholernie działa mi na nerwy.  Irytują mnie nauczyciele, którzy myślą że są niewiadomo kim, pępkami świata, wszystko wiedzącymi...Cieszy mnie za to słońce, tylko dzięki tej pogodzie jakoś wytrzymuje. No i dzięki Tobie! Kto by pomyślał, że tak się zgramy, że będziemy się rozumieć. Wiem tylko jedno. Razem damy radę. Wszystko się wyjaśni...i u mnie, i u ciebie. Zobaczysz. A gdy wszystko się ułoży w końcu będziemy szczęśliwe no nie? Mózgu mój kochany <33

Znowu jakiś poetycki nastrój mam i pisze... i pisze, refleksje, wiersze, a to nie dobrze, a najgorsze są te o miłości, to wyżej najwyżej napisałam kiedyś w przypływie czegoś dziwnego...dobrze, że chociaż nie pada...wtedy było by bardzo źle...bardzo, słońce w jakiś sposób łagodzi różne niepokojące uczucia i pozwala choć na chwile zapomnieć...