przewrócona ósemka 

Obiecałam sobie, że napiszę coś z racji tego, że mój pierwszy dzień na photoblogu był 23 grudnia. Dokładnie 5 lat temu. Tylko tak naprawdę nie mam nic do powiedzenia. 5 lat. Jestem już pełnoletnia, bo zdecydowanie nie dorosła. Bezpowrotnie straciłam 5 lat swojego życia i żałuję tak wielu rzeczy, które mnie spotkały. Mnóstwo osób przewinęło się w tym czasie. Tak - przewinęło. Słowa bezdusznie rzucone na wiatr. Smutne, bo przecież z pewnością te osoby miały wpływ na to, jaka jestem teraz. A jaka jestem? No właśnie. Tego chyba nawet mój psychiatra nie jest w stanie określić. O godzinie 23:30, zerkając na zegarek, aby się upewnić, jestem nijaka. Tak najnormalniej w świecie nie czuję tych świąt. Siedzę w pustym pokoju, na ogromnym łóżku. Tysiąc powiadomień na facebooku. Milion wiadomości na skypie. Ciągłe wibracje tableta wskazują, że tam też coś się dzieje. A ja tak po prostu siedzę, czując ciepło łez, spływających po policzkach. Tak chyba smakuje samotność. A wiecie, że pierwszy raz nie chodzi o tą Waszą miłość? Najwyraźniej nie wszystko jest od niej zależne. Chodzi o to powietrze, którym się tak ciężko oddycha. Powietrze zapaskudzone przerażającą ilością kłamstw, zdrad i niespełnionych obietnic.

ALE

Najpiękniejsze słowo, jakie istnieje. "Ale". Bez niego musiałabym dzielić się numerem do mojego specjalisty z każdym znajomym. Tak cudowne słowo, które zmienia tak wiele. Ale jest przecież ktoś, kto nadaje temu wszystkiemu jakikolwiek sens. Jest osoba, która sprawia, że nagle wszystko jest w porządku. Pakujesz swoje smutki w obdarte kieszenie pełne pustych paczek po fajkach i wstajesz rano i następnego dnia, i kolejnego. To Jej dedykuję całego posta, bo kiedy Ona jest smutna, to wszystko wywraca się do góry nogami, a serce pęka mi na tysiąc kawałków. Jeśli to przeczyta, gwarantuję Wam - uśmiechnie się. Uśmiech, który leczy raka. A przynajmniej powinien. Nie życzę Wam wesołych świąt. Życzę, żeby Ona była wesoła. Wtedy wszyscy będą wygrani.
"Jesteś zasraną miłością mojego życia"