oddanie psychicznym komfortom. 

Nic moim zdaniem nie zabija człowieka tak jak pustka. Najgorzej jest wieczorem, kiedy przytłacza nas rzeczywistość, wspomnienia dają się we znaki, czekamy, a może tęsknimy za czymś czego nigdy nie było, z czym powinniśmy dać sobie spokój, bo za bardzo nas wyniszcza. Jesteśmy słabi, nie potrafimy powiedzieć prostego "nie", tylko z powodu jakiegoś głupiego uścisku w sercu. Zgrywam silnych, gdy tak naprawdę nasza rzeczywistość umiera. Biegniemy, upadamy, podnosimy się, by znów upaść. Hipokryzja. Mamy słabości. Zbytnio ufamy, zbytnio kochamy. Podobno nie ma nic piękniejszego niż miłość. Od dziecka staramy się kochać, to przecież takie łatwe, czyż nie? Miłość jest moim zdaniem trudna, jest to akceptowanie drugiej osoby z jej wadami, z jej zaletami, jest to poświęcanie się dla niej. To właśnie miłość sprawia, że jesteśmy słabi, to własnie ona sprawia, że dążymy do szczęścia, że nie poddajemy się. To prawda, miłość jest piękna w swej prostocie, a za razem skomplikowaniu. Wszystko co udaje nam się zdobyć, to tylko kolejna rzecz, którą stracimy. Życie jest kruche, ale nie mierzy się jego ilością oddechów, lecz ilością chwil, które zapierają nam dech w piersiach. Ludzie odchodzą, bez względu na to jacy byli ważni, jak mocno ich kochaliśmy, jakie wspomnienia po sobie zostawiają. Po prostu odchodzą, taka kolej rzeczy - dość niesprawiedliwa, okrutna, a jednak tak bardzo potrzebna zważając na to jak często się to zdarza i ile nas uczy. Mimo wszystko potrzebuję tego bałaganu, który robisz w moim życiu. (:

Gdybyś tu był, chociaż na chwilę... Mam Ci do powiedzenia aż tyle....