Szła przed siebie, miała świadomość, że ścieżka, którą podąża do nikąd nie prowadzi, dobrze wiedziała, że to nie jest ta główna droga, na której się znalazła z chwilą przyjścia na świat. Więc skoro to wszystko tak doskonale wiedziała, dlaczego nie zmieniła kierunku? Dlaczego nie pozwoliła nikomu poprowadzić się na właściwy szlak? Dlaczego nie skorzystała z mapy, która tak uporczywie zganiatała w kieszeni spodni? Odpowiedz jest bardzo prosta. Serce. To ono nie pozwalało jej Go zostawić, dlatego błądziła tymi bocznymi alejkami razem z Nim, dlatego nie zostawiła Go samego, dlatego tak wiele wycierpiała. Miłość. To miłość trzymała ją kurczowo przy Nim. Nie mogła pozwolić mu się zagubić samemu. Ona dobrze znała drogę. Doskonale wiedziała jak wrócić, jednak on był uparty, zdeterminowany, cierpiał, choć nie pokazywał tego na zewnatrz... lecz ona wiedziała, wystarczyło jedno spojrzenie i wiedziała wszystko... Trwała cały czas u jego boku, nie zważając na błędu, które popełniał. Koiła jego ból i czekała, aż zrozumie, aż przyzna, że chce wracać na autostradę... ich wspólną autostradę.

Bo, Ci których kochamy są wszystkim, co mamy!