.

Ludzie to panny lekkich obyczajów.

Jestem na zasranej pustyni. No i mega. Staram się znaleźć jakąś oazę. Jest ciężko, wiadomo, jak to na pustyni. W nocy może być zimno, w dzień upał nie daje Ci myśleć. Kilka razy udaje Ci się znaleźć źródełko, a potem okazuje się, że to fatamorgana. Miraż zaledwie. Idziesz dalej, z wątpliwą nadzieją na ramieniu, że uda Ci się przeżyć. W sumie to już nie chcesz żyć, bo masz dosyć złudnych nadziei. Ufasz wyobrażeniom, ufasz figlom własnej wyrobraźni, ufasz czemuś, w co po prostu chcesz uwierzyć. Któregoś dnia myślisz, że w sumie jakie to ma znaczenie? Przestańmy całe życie szukać oazy. Skupmy się na tym, co tu i teraz. Żyjesz tak sobie bez większego celu. Nawet Twoim celem nie jest przeżyć. Twoim celem jest po prostu iść. Akceptujesz noc, akceptujesz dzień, akceptujesz swoje własne majaczenie. Aż w końcu któregoś dnia znajdujesz ten jakiś zbiorniczek z wodą. I na serio myślisz, że to znów ułuda. Okazuje się, że żarcik jest taki, że jak przestajesz w coś wierzyć, to nagle się to pojawia. No i masz tę swoją upragnioną oazę. I co z tego? Jak nagle okazuje się, że coś od czego uciekałeś, pojawia się nad tą oazą? Męczysz się, dusisz się, starasz się jakoś to zaakceptować, bo woda daje Ci życie. Ale co to za życie, kiedy wokół są inni podróżnicy. Tak samo wycieńczeni, jak my. Masz ich dość, ich paplania o nadziei, o jej braku, o tym, że nic nie ma sensu, o tym, że w sumie to nic nam ta woda nie da. Umrzemy. Myślę sobie raczej "ja umrę zaraz przez nawał tych wstrętnych ludzi". Nie chce mi się z nimi gadać. Nie chce mi się ich widzieć. Myślą, że mnie znają, bo tak jak oni jestem przy tym źródle. Ale mamy inne priorytety, bo życie nie jest takie samo od A do Z u każdego. Jedni rozwijają swoją duszę, inni próbują tylko zaspokoić swoje potrzeby. Nie wymagajmy od wielbłąda, żeby nauczył się wspinać na drzewa, jak kot. Kwestią nie jest to, jakie są nasze ułomności, ale jak do nich podchodzimy. Akceptacja i nauka, jak z nimi żyć. Jeśli chcemy, żeby ludzie którzy nas otaczają byli coraz lepsi, sami musimy się uczyć więcej. Jeśli chcemy mieć lepszy telefon, musimy na niego zapracować i nauczyć się jego nowych funkcji, przystosować się. Jeśli sami nie chcemy się uczyć i rozumieć więcej, to nie sięgajmy po więcej i nie wymagajmy więcej, niż sami jesteśmy w stanie dać. Nie bądźmy egoistami. Nie pielęgnujmy naszego ego, bo tak wygodniej. Rozwijajmy się, a żeby się rozwijać, musi czasem boleć. Czasem my musimy zaakceptować coś niewygodnego dla nas, żeby coś zrozumieć. Nie jesteś świadomy w ilu czynnościach bierze udział jakiś mięsień, dopóki nie poćwiczysz i nie będziesz mieć zakwasów. Nagle okazuje się, że te plecy bolą prawie przy wszystkim, co robisz, a nawet o tym nie wiedziałeś. Jeśli prosimy o to, aby być bardziej cierpliwym, nie dziwmy się, że życie stawia nas w sytuacjach, w których tę cierpliwość musimy ćwiczyć. Jeśli chcemy polegać na ludziach, zacznijmy od tego, aby oni mogli polegać na nas. Bez wyjatków. Nie dlatego, że ten zrobił coś dla mnie, a ten nie. Bądźmy tacy z głębi siebie. Po prostu. Nie po coś, nie dla czegoś. Po prostu.