Nie widzę wyjścia. ^1

Najpierw daję COVER, który podbił moje serce ostatnio.

Nie wiem co u mnie. Nie pytajcie. 

Dźwignę to. 

Zaczynam.

Powroty są zawsze trudne. Nie umiesz się wytłumaczyć, nie chcesz się wytłumaczyć. Ja nie wiem. Ja ostatnio zauważyłam, ze tak w sumie, to ja mało wiem. Może stwierdzenie jest dość niejasne, bo ja raczej nigdy nie wiedziałam zbyt wiele. Teraz zauważyłam, że po prostu czasem nie wiedzieć lepiej jest. 

Zacznę od środka, bo w sumie od początku jest zbyt oklepane, a cofanie się do przeszłości za bardzo rani moje gdzieś tam już dawno zamienione w kamień serce. Ja już nie pamiętam, gdzie mam postawić przecinek, żeby w ogóle to komuś się lepiej czytało i jak przekazać to, co siedzi w mojej głowie, ale postaram się. 

Czemu wracam?

Bo ja już czuję, że ja muszę, że nie miałam wyjścia. Nie umiem tak po prostu kłębić się ze swoimi myślami. Ostatnio jakoś tak było, że starałam się albo powiedzieć o nich komuś albo trzymałam je mocno w głowie. Wierzcie mi, że ani jedna opcja ani druga nie okazała się być dla mnie dobra. Ja już po prostu muszę tak rzucić takimi słowami w przestrzeń. Myśleć, że tego nikt nie przeczyta i że nie będę musiała nikomu tłumaczyć, co miałam na myśli.

Kiedyś dawno temu, może pamiętacie, użyłam takiego stwierdzenia, że myślę wierszem. No i kurde, to jest takie teraz prawdziwe znów dla mnie. Nie rozumiem się z ludźmi. Może ja tworzę swój wyimaginowany światopogląd, który jest wykreowany na moich emocjach i uczuciach. Coż... Światopogląd ma to do siebie, że lubi być subiektywy i możecie budować go sobie na logice, intuicji albo tak, jak ja to robię - na emocjach. 

Ja wiem - moje są dość zaburzone, ale myślę, że dzięki temu mój świat, przynajmniej dla mnie, zdaje się przypominać trochę taki statek na morzu, które lubi być wzburzone. 

Po masie przeprowadzonych testów psychologicznych, rozmowach z ludźmi i czytaniu o zaburzeniach osobowości na wikipedii, doszłam do wniosku, że ja lubię swój zaburzony styl życia i chyba już taka jestem.

Najgorsze w tym pierwszym poście jest to, że ja chciałam tyle powiedzieć, chciałam tyle tematów poruszyć, a teraz w sumie gadam tylko bez sensu. Nie wiem, gdzie skończyć ten post. Poprawię się. 

No i chciałabym pozdrowić z tego miejsca Perssa. No on już wie czemu. ;3