Małe, a cieszy. 

Dni stają się co raz to dłuższe i co raz to dziwniejsze. Naprawdę dziwne. Uczucie chwilowej adrenaliny, pomieszanej ze strachem sprawiło, że strasznie chciałam przerwać to uczucie, jednak gdy się skończyło chciałam czuć TO znów. Żadko zdarza mi się stanąć jak słup, nie mieć nic do powiedzenia i zachowywać się jak totalny bezmózg. Ile się zmieniło, dorastamy, zmieniamy się, podobno w naszej pamięci mieści się tylko 300 000 faktów. Jednak jak to możliwe, że chociaż zapomniało się na tyle czasu, ma się dalej wspomnienia?  Nie wiem, nie wiem, nic nie wiem. Wszystko się kręci, chciałoby się więcej UCZUĆ, ODCZUĆ i PORUSZEŃ. Z jednej strony chciałabym czytać w myślach, byłoby łatwiej. Sama czasem nie wiem co myślę, siedzę maluję paznokcie i po prostu mnie nie ma, kot położy mi się na kolanach, nie piję herbaty tylko hektolitry kawy, więc zawsze mam przy sobię kawę. Może nikt nie zrozumie co tu piszę, a może jednak ktoś tak.

Gdzie jest ta mała dziewczynka, którą tak wszystko cieszyło?

DOROSŁAM.

chyba.

tak mi się wydaje.

a może jestem nieszczęśliwa z tyloma powodami do radości?

www.formspring.me/littlexbu

można pytać w sumie odpowiem na każde pytanie.