rozszczepienie duszy. 

ostatnio byłam tu prawie dwa miesiące temu. chyba czas wszystko nadrobić. przez te dwa miesiące wiele się zmieniło.

od października mam lekcje w domu, więc w szkole nie bywam. to chyba dobre rozwiązanie, bo lepiej skupiam się na nauce i szybciej realizuję materiał. czuję się też swobodniej. w szkole bałam się tego tłoku, otaczających mnie ludzi i hałasu. teraz już nie jestem aż tak zaspana, mam więcej czasu na odpoczynek. jednak przez te dwa, prawie trzy miesiące, nikt z klasy ze mną nie rozmawia. moja 'najlepsza przyjaciółka' z klasy, która zawsze spędzała ze mną przerwy odezwała się może trzy razy. a tak nikt nawet nie spytał jak się czuję. czasem piszę z trzema osobami z innych klas. ale nie jest jak dawniej. po prostu uświadomiłam sobie, że tak naprawdę ludzie są strasznie egoistyczni i spędzali ze mną przerwy tylko dlatego, by nie siedzieć samemu. woleli pogadać ze mną niż się nudzić.

wczoraj była wigilia klasowa. najwidoczniej decyzja o uczestniczeniu w niej była zła. nigdy nie czułam się takim wyrzutkiem. spędziłam ją z koleżanką z innej klasy (jedną z dwóch osób, któe przez te dwa miesiące się ze mną widziała). złożyłam innym życzenia i jak zwykle sama usłyszałam parę oklepanych życzeń. najbardziej zabolały mnie słowa 'życzę ci prawdziwych przyjaciół'. miałam ochotę się rozpłakać. na obecną chwilę nie czuję bym miała przyjaciół. po wigilii chciałam iść z innymi do miasta, ale utworzyły się grupki i wróciłam do domu. nie miałam siły wstać i wyjść z autobusu. spałam dwadzieścia godzin. 

nienawidzę świąt. i na samą myśl o tej całej sztuczności chce mi się płakać. nie chcę w tym uczestniczyć. nie potrafię tego udźwignąć. i wiem, że te święta będą najgorsze. tak bardzo chciałabym zniknąć już na zawsze.