I could never be...

Miałam dziś sen. Piękny sen. Zupełne przeciwieństwo tego co śniło mi się jeszcze zeszłej nocy. Wczoraj płakałam, dziś mogłabym robić to samo, ale tylko dlatego, że ten był cudowny. Wszystko w nim było takie realne. Nie targały mną żadne złe emocje, tylko radość i szczęście. A takiego potrzebuję.

Musiałam odetchnąć. To wszystko co dzieje się wokół mnie przytłacza. To był cholernie pojebany tydzień. Jeden z tych gorszych w moim życiu. Dobrze, że już się kończy.

Chciałam tu napisać kilka słów krytyki, ale później stwierdziłam, że nie ma co rozpamiętywać. Życie toczy się dalej. Powtarzam ostatnio wszem i wobec, że po takiej ilości pecha w moim życiu, musi w końcu przyjść czas, że będę miała z górki. Nie ma bata - ta myśl utrzymuje mnie przy życiu.

Zresztą, dlaczego mam narzekać? Cieszę się tym co mam. Mam gdzie spać, co jeść, mogę się uczyć, robić co tylko zechcę, mam taką małą mordkę, która mnie przywita po powrocie ze szkoły, jak wejdę na gg, to zawsze jest z kim porozmawiać, że jest jeszcze niewielka grupka osób, które o mnie pamiętają, że mogę się wypłakać w poduszkę, jak nikt nie widzi, że mogę mówić co chcę, jak chcę. Jest tylko jedna rzecz, której teraz najbardziej pragnę...

KLIK