życie jem jak milkę 

O matko, ile ten blog kryje w sobie wspomnień. Mało kiedy na niego zaglądam, ale jak już się wgłębie, to łezka w oku czasami się zakręci, uśmiech przewinie przez twarz. Ale myślę, że to już jego koniec.

Bloga zakładałam w 2007 roku. Nie było ich jeszcze tak wiele, jak jest ich teraz. W ostatnich latach powyrastały one jak grzyby po deszczu, parentingowe, modowe, lifestylowe,nie wiadomo co wybrać, albo już się po prostu z tego przesytu nie chce nic wybierać, lepiej sięgnąć po książkę. Ja założyłam go, bo uwielbiałam fotografie  i odnajdywałam się w jakiś sposób w pisaniu, nie myślałam nawet, jaki to będzie rodzaj bloga. Dzisiaj trafiłam na jedno takie miejsce, które rozbawiło mnie, powaliło szczerością na kolana, słowa ubrane bez owijania w bawełne, tak jak lubię, w moim stylu. Aż zachciało mi się znowu pisać. Więc być może jeszcze kiedyś zaczne, być może niedługo, ale nie tu. Tymczasem odsyłam Was do wspomnianego miejsca http://mammadammaipies.blogspot.com/

Każdy dąży do szczęścia. Ja moje znalazłam i uświadomiłam sobie to, gdy robiłam na kolacje naszą ulubioną paste z makreli jakiś miesiąc temu. Jestem w "swojej" kuchni, robię kolacje dla mojej rodziny, dobra, dla mnie i dla Krzyska bo Borys nią gardzi, pod nogami plącze mi się moja kochana kotka Mamba, a z pokoju Borysa dobiegają śmiechy moich dwóch chłopców, dobra jednego faceta i jednego karypla, którzy nie mogą przestać rechotać. Wtedy na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech i pomyslałam sobie "to jest szczęście". Tak wygląda moje szczęscie, niewiele, prawda? Dalsze życie to juz tylko jego pielęgnacja. Problem polega na tym, że człowiek często lubi przekombinować, chce za wiele, chce ciągle więcej, chce ciągle czegoś nowego na różnych płaszczyznach życiowych. Siła to spokój i uświadomienie sobie swojego szczęścia, dzięki któremu czeka nas wspaniałe życie, ja swoje znalazłam :)

Słodkiego, miłego żyyyyciaaaa naj naj naj....