life is awesome 

Ile można czekać? 

3 lata zleciały raz, dwa. Śmieszne jak człowiek każdego dnia był ślepy na swoje błędy, błędy innych, błędy otoczenia.

Zakończenie jest idealnym podsumowaniem. Nie trzeba sporządzać rachunku sumienia by dostrzec, za co było warto skoczyć w ogień, a na co jedynie wylać kubeł zimnej wody. Nie trzeba być nie wiadomo jakim mądralą żeby wiedzieć, że nad pewnymi sprawami po prostu nie trzeba się roztkliwiać. 

3 lata pokazały (choć w niektórych przypadkach znacznie więcej) z kim warto było się kłócić, jednocześnie śmiać i wyzywać się od niepoważnych i pozbawionych rozsądku. Niektórym wystarczyły miesiące żeby przekonać mnie na tyle, że w chwili obecnej wiem, którą drogą chcę podążać. I z niej nie zbaczać. Byli tacy, którzy niemiłosiernie mnie denerwowali i do dnia dzisiejszego jestem w stanie posłać w ich kierunku jedynie gorzki uśmiech. Byli też ci, którzy doprowadzali mnie do szału, ale za to ich właśnie kocham. W tym przypadku "ta" miłość pozwoli im denerwować mnie dalej. 

Przez te 3 lata jedno się nie zmieniło. Nadal nie wiem gdzie moje miejsce. Ale co najważniejsze, wiem z kim chciałabym je dzielić. Mam wspaniałych przyjaciół, chłopaka, rodzinę. I choć każdego dnia wyklinam na nich, kłócę się z nimi i nie raz się obrażam, to kocham ich z całego serca. I taka jest właśnie moja miłość. 

Chwila refleksji, bo zaraz matura, wakacje i nie będzie na co narzekać.