w próżni własnego sumienia... 

/Jest 30.04.2013/

WItaj Moj Drogi Odbiorco.


Ktory to juz raz wylewam z siebie swoje mysli wylewajac je przez koniuszki palcow?
Taka to chwile dzis mialam, ze poczulam sie jakbym cofnela sie o dwa lata wstecz.
Pogoda oraz zapach to sprawily...
Uruchomilo to we mnie obszary nie tknietych przez czas wspomnien. 
Idac ulica poczulam lekko wilgotne powietrze, a przy tym cieply powiew..
I znalazlam sie na tej samej ulicy, w czwartkowe popoludnie, kiedy znalazlam sie w uczuciowej kropce.
Kiedy idac chodnikiem nie wiedzialam czy to co nosze w sobie od kilku dni jest prawda, czy tylko chwilowym zjawiskiem, ktore szybko prysnie niczym mydlana banka.
Slonce leniwie wygladalo zza chmur, liscie na krzewach i drzewach lekko kolysaly sie w wyznaczony przez wiatr rytm. Ich zielone przeblyski. Mieszane uczucia.
Swiadomosc Twojej nie swiadomosci. Lekko rozbawiona Twoja nie wiedza i mysla czego jeszcze nie zrobilam.
Czulam, ze to bedzie wyjatkowy dzien. Czulam tez, ze moze Ty mnie potraktujesz inaczej. Ze tkwi w tym calym malym szalenstwie ukryte szczescie, cos czego jeszcze nie przezylam...