Dziś cię znam, jutro się mijamy

"Popatrz, już na ciebie dybią,
zaraz w kajdany cię zakują

i znów pójdziesz w świat błazeński..." 


Może dzisiaj napiszę o wydarzeniu, które bardzo mnie zbulwersowało. Na dobrą sprawę sprawa zdarzyła się dzisiaj, ale późno w nocy. Jako że wstałam wczoraj o piątej rano, położyłam się spać pół godziny przed północą. 
O drugiej w nocy całe osiedle obudziły wrzaski, krzyki. Szybko się okazało, że po mojej ulicy, niedaleko mojego okna, spaceruje grupka chłopaków. Jeden z nich wykrzykiwał, że widzi psy, Giewont, chciał się wspinać na drzewo, czego w końcu dokonał... Tak, myślę, że już się domyślacie, o co mi chodzi. Narkotyki...
Chyba tylko on był w takim złym stanie. Reszta mówiła mu, żeby się uciszył, próbowała go ściągnąć do domu. Cuda i dziwy. Siostra się obudziła, pyta się, co się dzieje, piętro wyżej małe dziecko zawodzi, cały blok obudzony. 
Uchyliłam lekko okno, wyjrzałam delikatnie i ogarnęło mnie jeszcze większe przerażenie. Bo ja znałam tego chłopaka i jednego z jego kolegów. Chodziłam z nim do podstawówki, znałam go... A teraz tak sie stoczył.
Najgorsze jest to, że słyszałam już pogłoski o jego uzależnieniu, ale nie dawałam wiary. Wierzyłam, że on NIGDY BY CZEGOŚ TAKIEGO NIE ZROBIŁ. Wszystko jest dla ludzi, ale jednak narkotyki to straszna rzecz. Dość się nasłuchałam opowieści mojego taty o jego koledze narkomanie, dość książek przeczytałam, sporo ludzi w tym stanie widziałam, chociażby na koncertach. Ale nigdy osoby, która dla mnie stanowiła chociażby ulotne wspomnienie. 
Historia w pewnym sensie zakończyła się dobrze. Przyszła straż miejska, powiadomiono jego matkę, ktoś się nim zaopiekował. Ale przecież nikt nie ma pewności, że to się powtórzy...
Tu ogromny apel do M. Marta powiedziała mi, że czytasz mojego pseudobloga. A skoro tak, to błagam Cię, porozmawiaj z K., jeśli to czytasz, zrób to! Wiem, że teraz dzieli Was pół miasta, ale jednak... Myślę, że możesz mieć na niego jakiś wpływ. Zrób to ze względu na niego, nie na mnie...