Every calorie is a war. 

Wróciłam. 

Zawsze wracam. Coś sprawia, że tego potrzebuję.
Szkoła? Tragicznie. Zachowanie poprawne, dop za dopem. 
NIgdy az tak nie zawaliłam szkoły. 
Ale jak mogę się skupić jeśli myślę tylko o tym żeby coś zjeść bo jestem głodna, ale wiem, że nie mogę, o tym, że jestem gruba i siebie nienawidze, o tym, że zjadłam kompulsywnie i czuje się jak gówno? Nie da się. 

Zrozumiałam chyba, że to co mam to już problem. I całe moje zycie kręci się wokół moich ED i wszystko zależy od nich. Jem tylko kompulsywnie, albo nie jem wcale. Jak cudownie musi być zjeść obiad z rodziną, bez wyrzutów sumienia, bez nienawiści do siebie, bez chęci umierania. Jak cudownie musi być życ ze sobą w zgodzie. 

Dzisiaj nic nie jadłam. A potem wróciłam do domu, obiad. Kusiło ale nie chciałam. Ale mama kazała, odkąd miałam mały wypadek z tym, że wydało się. Wychowawczyni dzwoniła do moich rodziców. Że coś jest na rzeczy. Teraz kontrola, kontrola. 
Jutro ją oszukam 

nie chcę jeść

nic. 

Cola light, woda, zielona herbata, papierosy 
gumy 

i pokusa, żeby sobie coś zrobić 
czy tak wygląda życie?