#4.

Zastanawiałam się, co czuję... stwierdziłam- MELANCHOLIA, ale co to właściwie jest, z czym to się je, jak to się definiuje... Zaczełam szukać, czytać....

Melancholia nazywana jest zasmuceniem, które wiąże się ze wspmnieniami, a może to po prostu jest to...

Tęsknota.

Może właśnie to jest mój powód, dlaczego się tak poczułam.

Jak się poczułam? Nijak, obojętnie, jakbym była, ale mnie nie było.

Myślę, ze każda osoba, która spojrzyi przeczyta ten post czuła się tak kilkaset razy w swoim życiu, a może właśnie czuje się tak właśnie teraz...

Tęskni się za chwilami dobrymi, za chwilami, w których się uśmiechało, kochało, było się.

Za obecnością się tęskni.

Dziś, jeden z ostatnich dni 2016 roku, pokazał mi, że mimo bliskich więzów rodzinnych/ genetycznych, można po prostu sobie być, można nie tęsknić.

Obecność jest ot tak sobie, po prostu...  obojętna.

Ale spoko, znalazłam dobry sposób, aby dość szybko pozbyć się tego niechcianego uczucia.

Włączyłam fejbuka, weszłam na tablicę mojego ukochanego i czytałam bardzo stare posty, które wstawialiśmy sobie zanim zostaliśmy parą.

I moment, uśmiech sam z siebie pojawił się na twarzy.

Kilka smutnych napisów, kilka głupich i dogryźliwych komentarzy, kilka literek wyklepanych na komputerze, a może na telefonie, a jest do czego wracać. Wspomnienia.  

Znamy się 11 lat, 3 lata jesteśmy razem, a za 485 dni będziemy małżeństwem.

Najfajniejsze jest to, że czasami, gdy siedzimy zauważam różnicę z kiedyś i dziś.

Wielu ludzi tego nie zauważa, każdy tylko mówi, jest sobie... znów ta obojętność.

Ona pojawia się w każdej chwili, nawet przy tym, czy rozmawiamy z mamą, babcią, wujkiem, sąsiadem... Przecież oni tak naprawdę sobie są. Są zupełnie obojętni.

A gdy czas ich zabierze, wtedy się zatrzymujemy i zastanawiamy, mówiąc "to był taki i siaki człowiek".

Szkoda, że rozmawiając z daną osobą za każdym razem jest nam ona po prostu obojętna.

[zdjęcie z internetów]