Ukradkowe spojrzenia. 

Zepchnij mnie w otchłań, Zepchnij z tej z drogi,
W ciemny korytarz,
W sam środek nocy.
[...]
Na zawsze zostać razem,
W milczeniu i bezwładnie,
Mieć siebie, resztę spalić,
Aż zostanie tylko to, co pomiędzy nami.
[...]
Złap mnie za włosy,
Złap mnie i ciągnij,
Nie daj wytchnienia
Nie miej litości.

Na zawsze unieść sobą,
Smutek chwili, daję słowo,
Nie pozwolę Ci mnie opuścić, Nawet, gdybym miał się zgubić.

Na zawsze zostać razem,
W milczeniu i bezwładnie,
Mieć siebie, resztę spalić,
Aż zostanie tylko to, co pomiędzy nami.

Nawet jeśli to nie to,
Usiłuję uwierzyć w coś,
Nawet jeśli to nie tu,
Usiłuję uwierzyć w coś.

Dotykam waszych małych światów, wnikając w serca i siejąc idee, obnażam swe błędy i znów rozbity leżę, ból swój uśmierzam, lecz czy w dobro wierzę? Może słowa które widać, może moc ich dopiero po latach umysł Twój zdobędzie, błąd swój zrozumiesz za późno, po ścieżce odwrotu już śladu nie będzie, walkę prowadzisz na próżno, za późno, nagonki mojej i słów mych zwierzyny, w podświadomości hodowlę założysz, klatkę w końcu zniszczysz, bo wiem czego pragniesz, zło jest ukryte, i czeka, i czeka, na duszy smak słodki i żal, a później liczy głowy nabite na pal i odległości od płonących zniczy.

Trochę złego i nie tego, żegnam.