Ostatnio jest mi zarzucane to, że sie izoluje od ludzi, że się zmieniłam, że się zamknęłam. Może coś w tym jest, ale nikt nie spojrzał na tą sytuacje, że może to oni sie zmienili.

Każdy miniony dzień uczy nas życia, każda przeżyta chwila skłania nas do refleksji i analizowania własnego zachowania. To jest dla wszystkich oczywiste, ale dlaczego ja nie potrafię przestać poddawać analizie WSZYSTKO co mam zamiar zrobić lub też co zrobiłam? To nawet momentami podchodzi pod paranoje. Może to dlatego, że dużo w ostatnim czasie przeszłam. Może po prostu stałam się bardziej ostrożna? Czuje się teraz bardziej dojrzała, odpowiedzialna, a wręcz momentami stara. Nie bawi mnie już to co większość moich znajomych. Wolę posiedzieć w kameralnym gronie niż iść na imprezę. Nie mam ochoty na imprezy co weekend tak jak kiedyś. Nie interesują mnie przelotne flirty. Pragnę by obok mnie znalazła się ta jedyna, która będzie ze mną juz na zawsze. Ostatnio "nawiedzają" mnie myśli typu "co by było gdyby..." i tak sobie gdybam co mogłoby się stać gdybym kiedyś postąpiła inaczej, jak teraz by wyglądało wszystko. Ale wiem, że myslenie takimi kategoriami nie jest dobre, bo każdy ma swoje przeznaczenie. Ja swojego jeszcze nie odkryłam, ale przyjdzie na to czas. Taką mam nadzieje. Na pewno będzie dobrze. Kiedyś w końcu musi się każdemu życie ułożyć, więc także i mnie. Póki co spokojnie sobie wegetuje w oczekiwaniu lepszego jutra. Tylko pytanie kiedy nastapi to przysłowiowe jutro? Może już niebawem. Za tydzień, miesiąc, rok... tego nie wiem.  Ale jestem dobrej myśli. Po burzy zawsze wychodzi słońce, a po łzach zawsze na twarzy kiedys pojawia się uśmech. 

jutro czekam na Ciebie, przyjdź już do mnie...

Nadzieja na przyszłość

"Gdy Cię nie ma 
oddycham wspomnieniami
tymi pięknymi
odległymi chwilami

W przyszłości szukam
Twojego odbicia
choć smutna niepewność
ostatnio mi w sercu rozkwita

I tylko wschód słońca 
napawa mnie nutą nadziei,
że gdy opadnie mgła
nowy dzień nas na lepsze zmieni."