Cichy dźwięk rozsypywanych myśli 

Błąkam się po omacku szukając szczęścia. Na nic zdaje się moja walka, bo aby stworzyć cos prawdziwego potrzebne są chęci obu stron. W innym razie wszystko co daje z siebie jest nic nie warte, a dla mnie samej ma niezdrowe skutki. Odcinam się coraz bardziej od ludzi. Uciekam, bo boję się po raz kolejny stracić kogoś na kim mi będzie zależało. Nie boję się bólu, do tego już się przyzwyczaiłam. Boję się że kiedyś wszyscy nie opuszczą. Nie chcę już się przyzwyczaić do kogoś, kto po pewnym czasie uzna, że już mnie nie potrzebuje. To jest nie fair, że jestem traktowana jak zabawka. Ja daje wszystko a w zamian otrzymuje kopa w tyłek. 

Czy jest na tym świecie jeszcze ktoś, kto udowodni mi że warto wierzyć, ufać, kochać ? Zaczynam w to powoli wątpić.