.

Dzięki dzisiejszemu spotkaniu jestem w stanie na wiele rzeczy spojrzeć całkiem inaczej. Wiem już, że potrafię spojrzeć na coś co tyczy się ściśle mnie z dystansu i całkiem innej perspektywy niz dotychczas. Z dnia na dzień staję się coraz bardziej obiektywna, a wręcz krytyczna wobec samej siebie. Zaczęłam się mocno zastanawiać co dla ludzi jest tak naprawdę ważne w życiu i czy potrafią to zdefiniować? Bo czy dla każdego wszystko ma takie samo znaczenie i tą sama wartość? Oczywiście, że nie. Każdy inaczej rozumie pojęcie jakim jest miłość, lęk, odwaga czy też problem. Dla niektórych problemem będzie strata ukochanej osoby, dla innych brak pieniędzy. Dziś zostałam zapytana (a raczej sama siebie się zapytałam) o to co jest moim największym problemem. Potrafiłam odpowiedzieć bez zawahania: największym moim problemem, są problemy przyjaciela. Ale niestety nie potrafie odpowiedzieć sobie na pytanie czy wierzę w miłość. Jeszcze kilka dni temu, bez cienia watpliwości powiedziala bym, że nie. Twierdziłam, że nie warto wierzyć w miłość. Aczkolwiek dziś juz nie jestem tego pewna... Bo masz racje, czy wiara mogłaby być nazywana wiarą gybyśmy byli pewni tego czy istnieje prawdziwa miłość? Milości nie da sie sprecyzować, określić, ani poznać dnia i godziny kiedy nas spotka. Po prostu ona jest. Niestety jest.. Czasami myślę, ze bez niej byłoby nam łatwiej funkcjonować. Ile może z człowiekiem zrobić takie uczucie. Przyjdzie do nas nie wiadomo skąd, a później zadomawia się w naszych sercach (w niektórych przypadkach zajmuje całe serca i potrzebne są w zamian pompy ssąco-tłoczące ;* ) i nie daję się go w żaden sposób wygonić. Pozostaje w nas na zawsze.. Strasznie chaotyczna jest ta notka, wybaczcie, ale mam milion myśli na sekundę. Nie da się tego wszystkiego przełożyć na słowa. Wiem, ze potrafi tak jedna osoba, której notki bedę uważnie śledzić, bo przeżywasz to co ja i piszesz to co ja chciałabym napisać, lecz nie wiem jak. Tak tak o Tobie mówię Aleksandro ;)