życie..

Z dnia na dzień moja samoocena staje się coraz niższa, coraz mniej wierzę w swoją wartość, coraz bardziej czuję się niepotrzebna i łatwa do zastąpienia  kimś innym.. Kiedyś gdy miałam ochotę z kimś porozmawiać, brałam telefon do ręki i po prostu dzwoniłam, miałam milion zapisanych kontaktów i wiedziałam, że z każdym mogę porozmawiać. Dziś siedząc na dworze i paląc kolejnego papierosa uświadomiłam sobie, że liczba kontaktów pozostała bez zmian, a wręcz trochę ich przybyło, lecz niestety wydaje się jakbym nie miała żadnej osoby, z którą bym mogła porozmawiać. straciłam w sobie coś, co tak bardzo wszyscy lubili, co ich do mnie w pewien sposób do mnie przyciągało. Straciłam mój wieczny uśmiech i pogodę ducha. Wszyscy oczekują ode mnie dobrej rady. Czuję się zobowiązana do tego, żeby pomoc innym gdy widzę, że tego potrzebują. Teraz nie jestem tą sama osobą co kiedyś. siedząc ze znajomymi staram sie udawać szczęśliwą, lecz niezupełnie mi to wychodzi. Może dorosłam co pozwoliło mi zrozumieć, że pozorne i udawane szczęście nic nie daje i jest chwilowe. Może to właśnie ono zniszczyło mnie od środka tak, że nie mam siły niczego udawać i odnaleźć prawdziwe szczęście.

Może to jest jakiś przełom, że przyznaje samej sobie, ze jest ze mną źle. No bo czy dawna ja, rozpłakałaby się przy kimkolwiek? I to bez powodu? Oczywiście, że nie. Przecież łzy są oznaką słabości, a jeżeli ktoś jest słaby, to nie nadaje się do funkcjonowania z innymi. Czy dawna ja wolałaby siedzieć w domu i uczyć się całymi dniami, zamiast wyjść gdzieś ze znajomymi? teraz szkoda mi każdej wolnej chwili na spotkania towarzyskie. Gdy poświęcam choć jeden dzień na przyjemności czuje wyrzuty sumienia. Inni ludzie swoje smutki i troski topią w alkoholu, wyładowują go na imprezach, a ja to robię "zatracając" się w pewien sposób w nauce...