Wspomnienia są okropną rzeczą. Dlaczego zawsze gdy bardzo chcemy o czymś czy o kimś zapomnieć jest to nie możliwe? Naprawdę byłam głęboko przekonana, że nauczyłam się juz o tym mówić, że nie sprawia mi to bólu i nie przysporzy łez. Jednak się myliłam. Nie wiem czy moja psychika tak zareagowała na to ponieważ po  raz pierwszy mówiłam o tym wszystkim komuś kto mnie rozumiał. Czy może dlatego, że ona jest w identycznej sytuacji. To mnie miej zastanawia. Bardziej zdziwił mnie fakt, że nauczyłam się rozsypywać dopiero wtedy gdy jestem sama. Gdy mam pewność, że nikt mnie nie widzi. Wtedy czuje sie bezpieczna jak nigdy. Nie potrafiłam, Ci odpowiedzieć dziś na zadane mi pytanie. Ale teraz wiem jak powinna brzmieć odpowiedź... Tak, chciałabym to wszystko odwrócić. Ale nie mam siły, odwagi i pewności, czy byłoby to dobre posunięcie. 

Nie przeszło mi to wszystko i raczej nie przejdzie. Ale takie jest życie.

Warto walczyć do ostatniej krwi? Czy lepiej sobie odpuścić?

Chciałabym dostać jakiś znak...

A póki co słucham po raz enty tej piosenki...

http://www.youtube.com/watch?v=NJWIbIe0N90