Cześć.

Cholera dawno mnie tu nie było wiem. przepraszam, nadrobię.

Mineło dużo czasu.

Zastanawiam się jak to jest się kimś pobawić, tak jak zabaweczką. Znudziła się. Okej. Odłożę i wezmę kolejną. Nie mam pojęcia ale wiem jak być tą zabawką. Tylko, że ja nudze się bardzo szybko. I w ten sposób częściej się mną bawią. Codzienie moje budzę się ze łzami w oczach. Nie mam pojęcia czemu tak jest. Może tak naprawdę mnie tu nie chcą? Może to jest dobra mina do złej gry? 

Dlaczego kurwa na takie pytania nie ma odpowiedzi? Zaczynam czuć niechęć sama do siebie. Do mojego charakteru, do ciała do wszystkie co ze mną związane. Czuję się bezradna.  Ja już nie wiem co mam robić. codzienna, pierdolona szara rzeczywistość. Zawsze jest tak. Kiedy ja kocham Ciebie Ty nic do mnie nie czujesz ale kiedy ja sobie mówie " i tak mnie nie chce muszę o nim zapomnieć"  wtedy tobie włącza się mózg i ty kochasz mnie. Ale ratunku nie ma. Tak wszystko kręci się jak karuzela której nie da się zayrzymać za cholerę.Codziennie na mojej twarzy " lśni " przyklejony uśmiech a w szkole ide korytarzem z nadzieją, że może nikt się nie domyśli, że coś jest nie tak. Mówię sobie że trzeba przeżyć kolejny dzień. Ale tak naprawdę to tylko puste słowa.

brakuje mi wielu ludzi. Brakuje mi czasu. Brakuje mi natchnienia. Część mnie umiera. Zostają tylko wspomnienia. Jest źle. Najgorzej w świecie. Po prostu fatalnie.