Wszyscy odchodzą.

Nie bój się, nie ujrzysz moich łez.

Szkoda tylko, że zrobiłeś się taki szlachetny.

Żałosne.

Nadal nie potrafie Cię zrozumieć.

Tęsknie.

Co nowego, w sumie nic. Tylko troche więcej zmartwień, problemów, bólu, kłótni.

Ale to standard.

Boli mnie, nie mam czucia. Rehabilitacje są krótko mówiąc chujowe, i nic nie dają.

Jak człowiek siedzi sam w domu, to czasem trzeba znaleźć sobie zajęcie.

I to właśnie jest odpowiednie wyjście. Wtedy jest po prostu lepiej.

Oceny spadają, już dawno znudziła mi się nauka.

Długo tak nie wytrzymam, nie wiem co jest lepsze.

Nie mam siły, by dalej w to brnąć.

Tacy jak my, to depresja i prochy.

Wpadłam na chwile, bo nie mam więcej czasu. Obawiam się, że będzie tak dość często.

Paula opiekuje się moim skarbem, robi to świetnie.

Nikt inny nie potrafiłby tego zrobić. W taki sposób. To chyba podobne emocje pokazują nam jak bardzo siebie rozumiemy.

Dziękuje, że jesteś, że wspierasz.

Nikt inny nie wie tyle co Ty.

Bo nikt inny mi takiej energii nie daje.

A z każdym oddechem jestem bliżej diabła.

http://www.youtube.com/watch?v=RjzujFoWxY8