przerost duszy nad rozumem 

Jestem szczęśliwa.

Odcięłam się od toksycznych... rzeczy. Długo miałam problemy ze samą sobą. Ale wczorajszy koncert był naprawdę oczysczającym, pięknym doświadczeniem. Jednym z momentów, w których czuję nieskończoność. Wcale nie musi być dobrze, ale wiem, że tak właśnie będzie. Płakałam z powodu magii chwil, które wydarzyły się ostatniej nocy. Niosły mnie dziesiątki dłoni obcych osób, kiedy zdawało mi się, że płynę nad ich głowami. Zamykałam oczy i czułam młodość.

Siedziałam na podłodze wśród innych, całkiem różnych ludzi i słuchałam "100 tysięcy jednakowych miast", nie dbając o to, że łzy rozmazują mi po całej twarzy tusz do rzęs. Umierałam ze zmęczenia, byłam podrapana przez czyjeś paznokcie, skopana przez glany i najszczęśliwsza na świecie.

Co muzyka robi z duszą? To takie dziwne.

Okazuje się, że najbardziej magiczne rzeczy, które nam się przydarzają, są całkowicie bezsensowne i niepraktyczne, a to tylko sprawia, że kocham je bardziej. Mam na głowie firankę Roguca, którą zerwał ze sceny i rzucił w naszą stronę, mam zachrypnięty głos i obolałe kończyny. I to wcale nie kończy się na zachwycie koncertem, nie kończy się na ulotnym wzruszeniu, bo wewnętrzne katharsis ze mną pozostaje. Pozostaję w pewnym sensie samotna, ale to czyni mnie tylko silniejszą i pogodziłam się ze sprawami, na które nie mam już wpływu. Jest mi z tym dobrze. Mogę powiedzieć, że już za nikim nie tęsknię.

Zapadam w śpiączkę, oddalam się. Więcej już nic nie opublikuję na tym fotoblogu, bo i tak nie był mi już potrzebny i nie sądzę, żebym czuła w przyszłości potrzebę pisania tutaj. Jeżeli ktokolwiek jeszcze zagląda i czuje, że w pewnym sensie wspomniane powyżej słowa są o nim, zapewne tak właśnie jest. W końcu czuję, że może jednak czeka na mnie coś dobrego, że istnieje jakaś przyszłość. W końcu mogę zamknąć ostatnie drzwi i iść dalej.

Dziękuję coma.

Karolina.