Teoretycznie rzecz biorac, urodziny jak urodziny, dzień jak codzień, a jednak nie do końca. Pamiętam jak ważną rolę grał dla mnie Sylwester, jak i cały rok, który miał nastąpić, który trwa. Powinnam właśnie spać, zeby od rana i w ciągu całego dnia wygladać i funkcjonować jak człowiek, ale jest coś, co nie pozwala mi zamknąć oczu na dłużej niż kilka sekund. Obiecałam sobie jakiś czas temu, że nigdy więćej nie pojawią się tu wpisy, które mogłyby zbyt dużo przekazywać tym, którzy wcale nie powinni za dużo wiedzieć, niestety, przywykłam już do dzielenia się swoimi emocjami na tej stronie. Pomimo tego, że mam cudownych przyjaciół, na których przecież zawsze w sprawie wygadania się, a także każdej innej, mogę liczyć, moje przywiązanie do photobloga wygrywa.

Minęło 18 lat od mojego przyjścia na świat (no dokładnie minie za godzinkę ;p), strasznie dużo rzeczy wydarzyło się w tym czasie. Od skrajnie smutnych i nieszczęśliwych emocji przebrnęłam aż do tych najpiękniejszych, niezapomnianych, które zawsze będą częścią mnie. Rodzice, zdecydowanie najważniejsze osoby w moim życiu, którzy przede wszystkim potrafią być wspaniałymi przyjaciółmi i słuchaczami, na których zawsze mozna liczyć, a mimo to potrafią zachować autorytet prawdziwych wymagających rodziców. Rodzina, nie powiem, że idealna, ale moja, którą kocham i szanuje mimo wszystko. Niezastąiona i nie do wymiany, zdecydowanie :) Ludzie, ich również strasznie dużo przewinęło się przez moje życie. Jedni są w nim od zawsze i mam nadzieję, że na zawsze, sa też tacy, którzy po pewnym czasie odeszli, niektórzy na stałe, jedni nadal są ale już nie w tym samym stopniu, co kiedyś. Są też tacy, którzy strasznie dużo znaczyli, ale z różnych powodów nie znaczą już praktycznie wcale, albo po prostu zbyt wiele znaczyć nie mogą. Sukcesy i porażki, strasznie rozległa dziedzina, nie mam pojęcia czego jest więcej, mam wielką nadzieję, że tego pierwszego, ale doskonale zdaje sobie sprawę, że bez porażek nie byłabym tym, kim teraz jestem, a doszłam już do takiego miejsca, w którym zaakceptowałam, a najważniejsze - polubiłam samą siebie. Prywatne radości związane z różnorodnymi uczuciami wysówają się zdecydowanie na pierwszy plan. Od nieszczęśliwych miłostek, aż do tych spełnionych, choćby chwilowych, a jednak spełnionych, przebrnęłam. Uczucia poważniejsze od chwilowych zauroczeń, te które wiem, ze już na zawsze pozostaną w pamięci. Choć w tej kwesti mam nadzieję, że to najważniejsze i najpiekniejsze nadal przede mną. Przyjaźnie, prawdziwe i jeszcze prawdziwsze, a także te, które nie wytrzymały presji osób trzecich.Ale też te,, które poradziły sobie z problemami i istnieją w coraz piekniejszy sposób. Pasja, prawdziwe hobby, które stało się częścią mnie, taaaak, UNIA, Jedna Jedyna. Czasem mam wrażenie, że tą miłość mam od zawsze, we krwi. Angielski, w którym ciągle próbuję stać się lepsza, osiagać lepsze wyniki. Szkoła, najpierw podstawowa i gimnazjalna, której z całego serca nienawidziłam, a teraz liceum, które uwielbiam, do którego zawsze chciałam iść. Wymarzony profil, który z czasem okazał się nie być takim wymarzonym, ale to przeciez teraz nieważne.

Praca, wakacyjna, miesięczna, ale zawsze. Pierwsze własne pieniądze i cudowne uczucie niezależności. Wspaniałe wakacje, wyjazdy. Przede wszystkim nasze Międzyzdroje z królem Janem i Noddym, no i moja Anglia, która rozkochała mnie w sobie kompletnie. Kraków, z mega wielką ilością wspomniej zostawionych na środku Wisły. Świeciechowa, która jako pierwsza dała mi strasznie dużo uczuć i emocji. A także wyjazdy chwilowe, ale za Unienką, czyli te najważniejsze. Muzyka, która od zawsze gra we mnie całej. Przykrości, rozczarowania i porażki, których też było sporo. Z dystansu czasu nie wydają się już być tak znaczące, a jednak ciągle są gdzieś obecne. Choroby, które ciągle kręcą się gdzies nad głową. Bardziej i mniej poważne. Szpitale, badania, niewyjaśnione sprawy, nad któymi wydaję się być teraz ponad, oby. (...)

Obiecałam sobie zrobić porządek w zwiazku z moimi urodzinami, teraz wiem, że tak naprawdę potrzebowałam małego przypomnienia i posegregowania myśłi i wspomnień, a nie tego porządku który można zobaczyć gołym okiem. Choć zgodnie z moją teorią i ten porzadek powinien przełożyć się na zewnętrzność ;p

Wielu mówi, że wejście w dorosłe życie, skończenie 18 lat tak naprawde niczego nie zmienia. Szczerze mogę powiedzieć, że osiągnięcie tego wieku nigdy nie było moim marzeniem. Tak naprawdę nigdy tego nie potrzebowałam, nigdy nie czułam sie ograniczana do tego stopnia, by ten moment w życiu był mi niezbędny. No ale stało się ;) Od dziś ten kawałek plastiku leżący w moim portfelu już od dość dawna, nabierze prawdziwego znaczenia. Póki co nie czuje specjalnej różnicy, choć przyznaję, że czekając aż 5 grudnia zamieni się w 6, myślałam, że poczuję się doroślej, doroślej, nie dojrzalej.

Mam plany i marzenia, które chciałabym spełnić w tym moim dorosłym życiu. Przede wszystkim chciałabym być szczęśliwym człowiekiem, dawać szczęście innym jak i samej sobie. Chciałabym dostać się do dobrej szkoły językowej, chciałabym zdać prawo jazdy, chciałabym mieć przy sobie moich przyjaciół, zawsze. Chciałabym żeby moja krew już zawsze była prawdziwa leszczyńska biało-niebieska. Chciałabym czasem mieć troszkę więćej czasu, dla rodziny przede wszyskim. Wiem, że to wszystko tak naprawdę zależy ode mnie. Dlatego będę się starać, w końcu kiedy ma sie określone jasno cele, łatwiej jest je zrealizować. I tego sama sobie właśnie życzę, realizacji marzeń, w któych zawarte jest naprawdę wszystko. :)