Leave Out All The Rest 

...zbierasz swe myśli nie mówiąc nic. Przechodzisz obok znudzona, robiąc dobrą minę do złej gry...

Kolejny dzień za mną. W myślach bezwarunkowo pojawiają się przymiotniki: 'beznadziejny', 'bezbarwny', 'bezwartościowy'. Po prostu 'stracony'. Choć nie, słowo 'po prostu' obrazuje lekkość i brak wysiłku, a tak w tym przypadku nie jest. Zasadniczo sama nie wiem jak w tym przypadku jest, czy w ogóle jakkolwiek jest. Czas mija, wszystko się zmienia, ludzie, marzenia, plany, ambicje, priorytety, uczucia. A ja zwyczajnie nie mam już siły gonić, próbować, marzyć, ufać, wierzyć, udawać, starać się. Noce zabierają sen, w zamian za to oferują ogrom wspomnień i marzeń, oczywiście, tych niespełnionych. Staje się to coraz bardziej naturalne, coraz bliższe, a za razem i dalsze. Trudno jest się w tym wszystkim połapać, trudno złapać oddech, taki prawdziwy, czysty i pełny, dający ulgę. Uciekam i wracam, zawsze w te same miejsce.  I zawsze mam te same obrazki przed oczyma. Towarzyszy mi obojętność na to, co ważne, a moja uwaga wyostrza się na to już starcone, co zalicza się do wspomnień, do tego, czego już NIE MA. I tak, zasadniczo nigdy nie było.

Chcę uciec, mieć szansę. Rozpocząć na nowo, w innym miejscu. Pragnę zmian, nie tylko w otaczającym świecie, ale również tam, w środku.

Boję się tego, co przyniosą najbliższe dni, zdecydowanie się boję, jak nie pamiętam kiedy ostatnio. I chciałabym powiedzieć, że jestem gotowa na walkę z rzeczywistością, ale obawiam się, ze nie jestem. Jeśli to prawda, że czas sprawia, że jesteśmy silniejsi, to zastanawia mnie to ile jeszcze musi go minąć.