Miałam napisać coś sensownego, więc chyba w końcu to zrobię. Tak myślę, że to najwyższa pora. Dawno nie pisałam tu o żadnych głębszych przemyśleniach, a to można powiedzieć, jest odrobinę przykre.
W każdym razie, ostatnio życia układa się zadziwiająco dobrze. Jestem zadowolona z kolejnych dni, chociaż nie wszystkie bywają takie, jak... chciałabym, żeby były. Mam na myśli to, że naprawdę jest dobrze i moje własne życie praktycznie każdego dnia mnie zaskakuje. To fajne, zajebiste. Tak powinno być.
Staram się jakoś zebrać myśli, a ostatnio jest to wyjątkowo trudne, ale to mi pasuje, jak najbardziej. Lubię ten stan. Niby takie banalne, a jednak, wcale nie.
Dwunastego (trzynastego?) byłam w końcu w pewnym miejscu, ale nie będę się teraz o tym rozpisywać. W każdym razie, mój zidiociały zboczeńcu, fajnie, że Cię mam. Tak sobie czasem myślę, że tak miało być, jakieś przeznaczenie czy coś w tym stylu, że jednak się znamy. Że jednak Ty, a nie WieszKto. I to dobrze. Kto by mnie motywował, gadał ze mną przez kilka godzin, pocieszał, że jeszcze tylko siedem godzin pracy. Kto by mi wynajdywał ruskie rapsy, z kim jeździłabym po zakazanych dzielnicach... Długo by wymieniać. Dużo mam ludzi wokół siebie, a jednak, tyś jest wyjątek! Swego rodzaju, pieprzony, wyjątkowy wyjątek.
Staram się udawać, że potrafię pisać, że w końcu nastał dzień, kiedy nie piłam i tak dalej... no ale.
Kocham Cię, matole.
Tak, to coś tam, jakoś tak miało być miłe.


Pif paf.