mieszkająca na pograniczu 

Wiosna przyszła, omamiła mnie zielonymi listkami, błękitnym niebem i słońcem. Przyszło mi wspominać, co robiłam rok temu, o czym myślałam, gdzie i z kim byłam. I przypomiałam sobie że takie piękne plany snułam. Jak to uczucie niby to wyższe przeszyło mnie jak włócznia co wpadła między żebra, przebiła serce i wyszła drugą stroną. Tyle nadziei, radości i emocji w tym było. Tak nagle przyszło jak nagle zgasło i znikło w mroku nieprzemyślanych decyzji, trzepoczących się na wietrze chorągwi. Ulotne i chwilowe uniesienie które zostaje mi tylko wspominać i liczyć że kiedyś będę myśleć o tym ze spokojem. Więc pewnego dnia wstałam z cudownym pomysłem żeby znów się ośmielić wrócić do tego. Bo mało miałam dylematów i w ogóle mało mi było. Aż nocą przyszło uderzenie jak kara za głupotę. Bez ochoty na romanse pozostaje mi jedno: żegnaj kochana. tyle do powiedzenia, że aż tylko żegnaj. łza  dla cieniów minionych. dla Ciebie.



https://www.youtube.com/watch?v=OVXdDxm8JL4
28.04.15