szmaty 

Nie jestem już anorektyczką, bulimiczką, nie mam tych zasługłujących na współczucie cech. Jestem tylko na zawsze złamanym człowiekiem. 

Nie śpię. Jem i nie jem. Biegam do upadlego, leżę bez ruchu. Płaczę, nie jestem w stanie nic poczuć. Rozwalam bębenki muzyką, boli mnie cisza. Zapycham mózg bodźcami, bo nie chcę myśleć i czuć. Autoagresja, dużo jej. Nienawiści do samej siebie. Wiem, ze zjebalam, a nawet nie pamiętam do końca  co mówilam. Bylabym wdzięczna za przypomnienie. Bardzo zjebałam. Jak zwykle. 

Jestem gównem, nic nowego. 

Nie czuję się. W ogóle. Piję za dużo piwa, za mało śpię. To jakaś pojebana apatia. Matnia. Na którą zasługuję, więc sie nie narzucam. Ten impas to moja kara, spoko. Ale wiedz, że bardzo udana, dziala świetnie. Boli jak skurwysyn. 

I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving hysterical naked,

dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry fix,

angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the starry dynamo in the machinery of night

...

who chained themselves to subways for the endless ride from Battery to holy Bronx on benzedrine until the noise of wheels and children brought them down shuddering mouth-wracked and battered bleak of brain all drained of brilliance in the drear light of Zoo,

who sank all night in submarine light of Bickfords floated out and sat through the stale beer afternoon in desolate Fugazzis, listening to the crack of doom on the hydrogen jukebox,

who talked continuously seventy hours from park to pad to bar to Bellevue to museum to the Brooklyn Bridge,

a lost battalion of platonic conversationalists jumping down the stoops off fire escapes off windowsills off Empire State out of the moon,

yacketayakking screaming vomiting whispering facts and memories and anecdotes and eyeball kicks and shocks of hospitals and jails and wars,

allen ginsberg, fragmenty "howl"