:] 

Popołudniowe słońce leniwie wlewa się do mojego pokoju delikatnie otulając książki, zeszyt, długopis, aż w końcu dociera do mojej dłoni.

Mam ochotę złapać jak najwięcej ciepła za pomocą skóry&

Stopniowo na przyjemne promienie wystawiam coraz większą część ciała.

Zapominam o tym, co muszę.

Myślę, o czym chcę.

Delikatnie wciągam powietrze i wyczuwam w powietrzu wakacje.

Jakaś drobna chmurka zasłania moje dobrodziejstwo.

Otwieram oczy i znów patrzę na moje podręczniki.

Z mniejszym niesmakiem, a wręcz z uśmiechem na twarzy.

Myślę: już tak niewiele mi zostało, wytrwam!

Wtedy owy cumulusik znika, pojawia się słoneczna spokojna nauka.

Więcej zapamiętuję.

Trwam w tym stanie do późnej nocy.

Wszystko jest takie, jak popołudniem.

Zmieniło sie niebo- z błękitu na granat i słońce odstąpiło miejsca księżycowi.

Ten zagląda w moje okno z większą ciekawością.

Nie ogrzewa, nie otula ciepłem, jest chłodny i obojętny.

Moje ciepłe ciało o godzinie trzeciej wysyła sygnały, że już pada.

Mózg mówi, że nie może dłużej, że to bez sensu.

Kładę się spać.

Godzina 5.58 Birds And The Bees budzą mnie z drobnej nocnej drzemki.

Jestem wypoczęta, zregenerowana.

Dziarsko piję kawę i wyruszam w podróż po lepszą przyszłość.

Słucham.

Uważnie jak nigdy.

Rozumiem już, że fochy nic tu nie mają do gadania.

A im szybciej zmienię nastawienie z Nie chce mi się na Lepsza przyszłość z uśmiechem i bliżej do wakacji tym dłużej posiedzę przy ukochanym słońcu i miłej lekturze, niekoniecznie szkolnej.