Na jesieni...

Zapada mrok...zimny powiew wiatru
Szepcze słowa otuchy,lecz zimne,
Codzienność wciąż dzieje się z udziałem teatru,
Szczere tylko oczy...one są niewinne.

Mroźne krople deszczu jesiennego,
Martwy zostawią ślad na uczuć pustyni,
Lecz gdy w sercu nie brak ognia żywego,
Łzą tylko będą,uczuciami wszystkimi.

Czy serca kochać jeszcze potrafią?
Czy w doznań tłumie gubi się uczucia?
Rózne się ludziom przypadki przytrafią,
Nim przed sobą mieć nie będą nic do ukrycia.

We własnej celi,samotnością człowieka,
Żyje wciąż ten,kto na uczuć zamyka się płomienie,
Głupcem jest ten,który niemo czeka,
Na iskrami emocji sypiące krzemienie.

Czego nie wywalczysz pracą swą,
Tego nie da Ci żaden wzgledny bóg,
I choć we wszystkim popełnić możesz błąd,
Zawsze nagrodzon bedzie Twój trud.

Nie pozwól się zamknąć na wewnetrzny świat,
Życie ciągłą jest wojną z swym przeznaczeniem,
Nie pozwól,byś na życie spoglądał zza krat,
Spraw,by Twe życie było spełnieniem...