Zanim umrę 

Po co się rodzimy?
Żeby umrzeć.
Po co żyjemy?
Żeby umrzeć.
Po co niektórzy leczą się ze śmiertelnych chorób?
Żeby później umrzeć.
Po co wydajemy na świat nowe potomstwa?
Żeby umarły.

Ale co jest po śmierci?
Nie wiem..
Czy będziemy żyć wiecznie,
czy po prostu znikniemy?...
Zapomniani przez wszystkich staniemy się nicością.
Bez ciała,
bez duszy,
bez uczuć,
bez myśli.

A może będzie inaczej?
Może będziemy żyć wiecznie, wiecznie młodo,
a tylko nasze ciała znikną z powierzchni ziemi.
Może pamięć po nas tak łatwo nie zginie.
Może zostaniemy na zawsze w sercach tych, którzy nas kochali,
a i może my na zawsze zapamiętamy tych, których kochaliśmy.
Lecz nie ma się co oszukiwać,
bo z czasem wspomnienia i tak wyblakną...
i stopniowo będą zanikać,
aż w końcu nie zostanie z nich już nic,
prócz białej plamy w pamięci.

W pewnym sensie istota życia i śmierci jest bezsensu,
bo po prostu zataczamy błędne koło, które jest bez końca, ale...
przecież coś, co się zaczęło musi się kiedyś skończyć.
I może kiedyś ktoś, kto nad tym wszystkim panuje
przetnie linię ludzkiego życia na dobre.
I znów będzie nicość, czarna otchłań...jak na początku...

"Martwy człowieku, powiedz
Jak to jest, gdy przychodzi koniec
Czuje się ból
Czy przyjemność
Odchodzi się
Czy powraca
Jak z długiej podróży po latach
Martwy człowieku, powiedz
Dlaczego więc tak się boję"
Klaus Hoffmann

Polecam: Dżem - Uśmiech Śmierci

pozdro

...