trwajmy długo. 

Dokładnie 5 miesięcy i 20 dni po naszym powrocie... chyba znów szykuje sie koniec.
I ja znów tu wchodze, szukam byle jakiego zdjęcia, wszystko, żeby tylko wylać myśli, próbować zrozumieć to wszystko, Ciebie. Mówi sie, ze jak komuś zalezy to trzeba pozwolić drugiej osobie odejść. Inni zaś twierdzą, że nie powinno się odpuszczać i walczyć. A ja... Nie wiem chyba sama co robić. Mnóstwo myśli w głowie, żadna nie jest pozytywna, wszystkie związane z tym, żeby "iść w stronę światła" - jak to mówią w filmach.
W styczniu pozwoliłam Ci na nowo dać mi nadzieje, obudzić oczucie, pozwoliłam się oswoić i na nowo do Ciebie przyzwyczaić. Teraz czuje sie jakbym znów na to zasłużyła, jakbym znów zrobiła coś złego i ktoś chciał mnie ukarać, odbierając po raz drugi Ciebie. Gdzie tu logika... Dawać i odbierać. Wierzyć, przestawać. Chcieć i nie.
Pewnie masz mnie już za wariatkę, właściwie mnie to nie dziwi. Tylko pamiętam jak dwa lata temu, gdybym zerwała, to Ty zachowywałbyś się tak jak ja, bo byłam przecież najważniejsza, Twoja "Mała". Tylko Twoja. Nikt przez okres w którym byliśmy razem, przez te 4 miesiące przerwy nie zbliżył się do mnie tak jak Ty, nikt nie mógł, bo nie pozwalałam. Miałam blokadę na znajomych, przyjaciół, kolegów, tylko jeden mógł na mnie wpłynąć. Ty....