per aspera ad astra 

Miałam strasznie dziwny pomysł. Zachciało mi się usunąć fotoblożka. Kiedy byłam już niemal w połowie kopiowania notek i zdjęć do pliku zatytułowanego "Pam", pomyślałam: i na co to papranie? Nawet jeśli nie prowadzę fotoblożka, mogę go mieć. A poza tym... przecież go prowadzę! Bo kto teraz dodaje notkę? Celty Sturluson czy Klaudia Anna Agape?

Zdjęcie jest zupełnie przypadkowe. Święto Szkoły. Od prawej: Bodzio, Czarek, ja, a nade mną wystaje kawałek głowy Ewki ^^

Kiedy czytałam swoje notki, dotarło do mnie, jak bardzo się zmieniłam. Nie tak normalnie zmieniłam, jak np. ludzie, którzy idą do gimnazjum. Zmieniłam się kolosalnie, o 180 stopni i nie żałuję ani odrobinę. Jestem wdzięczna losowi za wszystko, co przeżyłam. O ile nie zostało to samodzielnie przyciągnięte przeze mnie.

W sumie te notki wpędziły mnie w nostalgiczny natrój. I m. in. ten nastrój (choć głównie lenistwo) nakazał mi ich nie usuwać.

Cieszę się, że idę do Lo właśnie tutaj, do tej klasy. Myślę, że będzie ciekawie. Nawet na skład postaram się nie narzekać ; D

Patrzę na swoje życie wstecz i zadaję sobie pytanie. Które z uczuć, jakimi darzyłam ludzi można by nazwać miłością? Pominę tu kwestie dotyczące rodziny, przyjaźni. Kochałam na pewno nie więcej niż dwa razy. Może tylko raz... W takim razie te pozostałe... jak je nazwać? Fascynacje? Zauroczenia? Wiele razy się nad tym zastanawiałam. Ale nadal mam z tym problem. Dobrze jest potrafić określić swe emocje, uczucia. Ale jak tu je porównywać, skoro różnią się niesamowicie i jednocześnie tyle je łączy? Pytam siebie: co czuję? O, lubię tę osobę, uwielbiam! Nie, nie kocham, z pewnością nie. A co to właściwie znaczy?

Analizując te sprawy, zupełnie pomijam obsesje na punkcie bogaterów literackich, filmowych, czy tych z anime.

I naprawdę, nie mam pojęcia, czemu mnie wzięło na takie wynurzenia o tej porze doby. Żywię za to nadzieję, że nikt tego nie przeczyta ; )

Kiedyś masy komentowały moje zdjęcia i notki. Dziś to się zmieniło. Na szczęście i nieszczęście.