Pole słoneczników

Na zdjęciu jak w tytule, ale chyba mają focha. Znaczy słoneczniki. Bo się tak tyłem odwróciły...

W szkole masakra. W domu masakra. W mózgu masakra. A jeśli przyjmiemy, że uczucia są w sercu (chociaż nie są) to tam też masakra. Może od początku: (tak zapowiada się na dłuugie i nudne pisanie)

1. Jutro ma sprawdzian z fizy. Nie ma jak to wrócić po kinie akurat na "mój ulubiony przedmiot". Potem chemia. I biola. I niemiec. I olimpiada z polskiego. Fajnie. Tak, ja też lubię nie odrywać się od książek i kuć ile wlezie.

2. 6 osób w domu + 2 koty to stanowczo za dużo. Zwłaszcza, że jedna ciągle uprzykrza ci życie gadaniem i nawet nie możesz zjeść spokojnie obiadu czytając gazety. Druga jęczy i marudzi, ale to standart, przyzwyczaiłam się. Trzecia, używając pozornie miłych słów, prosi cię o coś co ci się kompletnie nie podoba i nie chcesz tego robić, ale przyzwoitość nakazuje szacunek dla starszych. Czwarta lata po całym domu i wrzeszczy jak używasz komputera. Piąta przysparza zmartwienia całej reszcie. Szósta jesetm ja, a siódma w drodze (w sensie, że w podróży, nie, że w brzuchu czy coś. Dobra, widać tyle godzin w szkole wyraźnie mi nie służy.)

3. Zacznijmy od tego, że postanowiłam sobie nie jeść cukierków. Chcoiaż wiem gdzie leżą. I jak dobrze smakują. A już kompletnym wyzwaniem będzie SPW, kiedy to wszyscy będą chrupać szklaki jeżynowe. Ale naczelnego chrupacza pewnie i tak nie będzie. Jak ma być to nigdy nie ma. Niech żyje szkołofobia. No nie, znowu zaczynam o tym. Już chyba wiadomo, co mam na myśli mówiąc "masakra w mózgu". Ktoś tam przyszedł z kałasznikowem albo innym takim i powybijał ostatni oddział szarych komórek.

4. I tutaj nie muszę się rozpisywać. No bo niektórzy wiedzą o co chodzi. Inni nie, ale to i tak tam. Znaczy nieważne.

Teraz muszę tylko wytrzymać do jednej rzeczy, która zawsze mnie podnosi na duchu, mianowicie cudownych nart i jeszcze cudowniejszego zjeżdżania na nich po tatrzańskich stokach.