Tuż za progiem są cuda ... 

Zdjęcie prawie tak stare jak ja sama.

Prawie.

Można mnie podzielić na kawałki i rozrzucić każdy w inną stronę. Nie zrobiłoby mi to różnicy. To kiedy człowiek czuje się taki nieokreślony i rozpaczliwie szuka punktu zaczepienia, na którym mógłby się oprzeć i dowiedzieć kim jest. To nie jest tak, że zawsze jest źle. Szczęście docenia się kiedy je się utraci. Tak samo jak z miłością.Jeśli masz uczucie utraty w stosunku do czegoś co nigdy nie było twoje to znaczy że kochałeś. Dlaczego nie możemy być po prostu wrogami? Nie wiem. Być może dlatego, że ludzie 3/4 życia wystawiają na pokaz. Żeby inni mu zazdrościli, bądź dostrzegli jacy to oni są silni i cudowni. Nie wiem skąd to się bierze. Nie rozumiem tego i nie lubię. I mam wrażenie i nadzieję, że nie należę do tej grupy. Jednak wracając do kawałaków, chciałabym żeby choc jeden trafił w góry. Chcę studiować we Wrocaławiu, mieszkać 'gdzieś' w górach. Potrzebuję wolności. Odrobinki. Krótkiej chwilki uczucia wolności. Nie cieprię tych schematów.

Śpię budzę się szkoła śpię. I tak codziennie. Tyle, że szkoły właściwie nie odczuwam poza momentami kiedy w niej jestem. Nie przykładam do niej wagi. Ostatnio w ogóle się nie wysilam. Tak, to chyba z lenistwa. Wszystko oczywiście przełoży się na złe oceny, to z kolei na zły humor i krzyki mamy. Tylko, że mi wszystko jedno. Nienawidzę tego, nie chcę żeby tak było, ale jednocześnie nie mam ochoty(siły?) robić z tym cokolwiek. Zawsze mi się wydaje, że kiedyś było lepiej. Tylko, że to zawsze jest zarówno jutro jak i przedwczoraj. Więc jak to lepiej wygląda? Chyba tym, że dziś jest nieokreślone.