nieprzemakające

Ucieczka zdała się zupełnie na nic. Przed śpiewem nie ochroniły dziwnie grube uszy. Przed dymem nie pomógł zaciśnięty nos, zaś sklejone gumą usta wyglądały zbyt dziwnie pod tym kawałkiem nierzeczywistego płótna. Ostatnią nadzieją jawił się dach świata, w którym mogły odbić się wszystkie promienie nadchodzącego lata. Dziś jednak wsparte na zbyt dużych ramionach spragnione tafle przyciągały jedynie wodę, nieumiejętnie kryjąc rodzące się w nich żądze.

Chyba na próżno próbowano przykryć nie tylko ten szary chodnik, ale także ludzi. Choć możemy zdjąć już te dziwne czapki, to jednak przejeżdżające obok samochody i tramwaje na pewno wydadzą surowy wyrok. Zaciskam mocniej nos, powoli modląc się o odmianę niemal padających na mnie promieni deszczu. Mógłbym coś powiedzieć, ale głos jest dziwnie cichy. Chciałbym winnego znaleźć w gumie balonowej, ale zaparowane oczy próbują wskazać nowy cel. Wygląda na to, że przed kolejną podróżą poczekam tu jeszcze, aż skrzydła trochę przyschną.